ความสับสนของมนุษย์เงินเดือน

ความสับสนของมนุษย์เงินเดือนอย่างผม มันเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
ตามอายุของงานที่ผมทำอยู่ที่นี่ ผมเคยกำหนดเป้าหมายไว้ว่าผมจะทำงานที่นี่เพียง 5 ปี
แต่ตอนนี้เวลามันก็ล่วงเลยมาเป็นปีที่ 7 กว่าแล้ว (ณ 22 ต.ค.55) ....

ขอย้อนกลับไปตั้งแต่เริ่มต้น ผมเรียนจบมา พร้อมกับทำงานร้านอินเตอร์เน็ต
เป็นเจ้ากิจการมันก็ฟังดูดี แต่ทำไปทำมา ทำงานคนเดียวมันรู้สึกเบื่อ
(ณ จุดนี้ ผมหลุดออกจากเป้าหมายตัวเอง)

มีคนบอกว่า ถ้าเรามีความฝัน เราต้องปกป้องความฝันของตัวเอง
วันนี้ ความฝันของผม มันถูกความสับสนที่อยู่ในใจเข้ามาทำลาย
บางทีนี่อาจเป็นชีวิตจริง ที่ทุกคนต้องเจอ หรือเป็นบรรทัดฐาน ของคนธรรมดาทั่วไป
คือ เรียนจบ ทำงาน ใช้เงิน ใช้ชีวิต แก่ แล้วก็ตายไปในที่สุด

วันนี้ผมมีคำถามแว็บ ... เข้ามาในหัว ว่า ชีวิต มันมีเท่านี้หรือ แล้วความฝันหล่ะ
มันหายไปไหน มันถูกทำลายไปตั้งแต่ตอนไหน ผมกลับมาทบทวนถึงความฝัน
ของตัวเอง ว่ามันคืออะไร แต่มันกลับเลือนลาง จนนึกปะติดปะต่อกันไม่ได้

ทบทวน ผมเีรียนจบ ผมทำร้านเน็ต ผมอยากทำงานเป็นทีม ผมเลือกเข้าทำงานในองค์กร
ผมตั้งเป้าหมายว่าจะศึกษาองค์กร การบริหารองค์กร ผมจะใช้เวลา 5 ปี
แล้วต่อจากนั้นผมจะก่อตั้งองค์กรของผมเอง

แต่แล้ว ณ วันนี้ ผมใช้เวลา 7 ปี ผมลืมว่าผมชอบอะไร และอยากทำอะไร ...
มนุษย์เงินเดือน มันดูดกลืนความฝัน และชีวิตผมไปหมดแล้ว อย่างนั้นจริงๆ หรือ ...

จากนี้ไปผมจะดำเนินการตามแผนของผม จะเดินทางตามที่เคยคิด และวางแผนไว้

"This is the time for change" -บารัค โอบามา-